Snayper Elvin Əlimərdanov Suqovuşanda göyün yeddinci qatında ucalıb... Ramil Abdullayev:“Təsəllimiz odur ki, Azərbaycan ordusu zəfər qazandı və bacımın yeganə övladı Elvinin qanı yerdə qalmadı, qəhrəman əsgərlərimiz onun qanını düşməndən artıqlaması ilə aldılar”

“Oktyabrın 16-dan dekabrın 1-ə qədər biz Elvini axtarmışıq, sonra DNT analizi keçirildi və həmin analizin nəticəsində Elvinin nəşi bizə verildi”
“O müharibəyə könüllü gedib”
Bütün şəhidlərin taleyi bir-birinə bənzəyir, yarımçıq, nakam... Bu bənzər ömürləri bir-birinə daha sıx birləşdirən bir özəllik var-qəhrəmanlıq, Vətən uğurunda gözünü qırpmadan canını fəda etmək. 44 günlük Vətən müharibəsi Azərbaycan oğullarının səbrinin və qeyrətin sınağa çəkildiyi bir savaşdır.



Düşmənə nifrətdən, Vətənə, yurda tükənməz sevgidən, tarixi ərazilərimizi qorumaq hissindən yoğulan bu qeyrət oğullarımızı Vətən savaşında ön cəbhədə birləşdirdi. Kürək kürəyə verib, ürək ürəyə qovuşlub düşmənə qan udduran oğullarımızın sırasında ailənin yeganə övladları da az olmayıb. Onlar vətən savaşında qismən səfərbərliyə cəlb edilmələr də, özləri öz ürəklərinin səsini eşidib Vətənin səsinə səs veriblər. Belə oğullarımızdan biri də Elvin İlham oğlu Əlimərdanovdur.
Qarapapaq türklərinin məskənindən, adı bəlli oğuz ellərindən olan Borçalı mahalının - Bolnisi rayonun Saraclı elinin oğludur Elvin. O qarapap ellərinəndir ki, qarapapaq oğulları tarixin ayrı-ayrı çağlarında türkün başı sıxışanda, türk ellərin başını qara büludlar alanda atlanıb silaha sarılıb qardaş harayına qanadlanıblar. Bunlar o qarapapaq igidləridir ki, Osmanlı türklərinin harayına yetişib Çanakkala savaşında şücaətlər göstəriblər, düşmənin gözünü, burnunu ovublar, dizini qırıblar. O qarpapaq kişilərinin bu gün məzarları Çanakkala şəhidliyi məzarlığındadır. 1918-ci il Bakını daşnak-bolşevik birləşmələrindən xilas edən qəhrəman Nuru Paşanın rəhbərlik etdiyi Qafqaz İslam Ordusunun da əsgərləri sırasında Borçalı oğulları-qarapapaq igidləri vardı...



Birinci Qarabağ savaşında Borçalı oğulları da qəhrəmanlıqlar göstərib. Dəmir mayor ləqəbli Milli Qəhrəman Vəzir Sədiyevin qərhəmanlığı bu gün də xatırlanır. Bundan başqa neçə-neçə Borçalı övladları Birinci Qarabağ savaşında iştirak edib, qəhrəmanlıqlar göstəriblər.
44 günlük Vətən Müharibəsində təkcə Saraclı elindən 30-dan artıq igid soydaşımız iştirak edib. Onlardan biri də şəhidlik mərtəbəsinə yüksələn Elvin İlham oğlu Əlimərdanovdur.
Elvin Əlimərdanov 1994-cü ilin dekabr ayının 12-də Sumqayıtda anadan olub. Amma orta məktəbi Bolnisi rayonun Saraclı kəndində, öz kökünün bağlı olduğu doğma yurdda bitirib, sonra isə anası ilə yenidən Sumqayıta köçüblər. Elvin anasının yeganə övladı, ümidi, pənahı, arxa-dayağı, sevinci, arzusu idi.

Elvin şəhid olandan bəri Yeganə xanımın gecəsi-gündüzü yoxdur, Vətən yolunda qurban verdiyi şəhid balasının nakam taleyinə göz yaşı axıdır.
Çəkənə ver
Qalyanı çəkənə ver.
Mən dərdi çəkənmirəm
Məndən al çəkənə ver...

Elvinsizlik dərdini daşıya bilmir, qəlbinə vurulan oğul yarasını heç nə ilə ovuda bilmir, heç kəs ona təsəlli verib ağrılarını dinşədə bilmir. Hey gözü yollardadır...

Analar anar ağlar,
Hər dərdi qanar ağlar.
Dönər göy göyərçinə
Yollara qonar ağlar.

Yeganə xanım hər ayaq səsindən, hər qapı zəngindən həyacanlanır, elə bilir ki, balasının ayaq səsidi, qapını döyən bircəsidir. Amma bircəsinin də yolu ədəbiyyətdə gedib qovuşduğu üçün ancaq anasının xəyallarına və yuxularına qayıdır, evə qayıtmır...
Elvin Tovuz hadisələri başlayanda hərbi komissarlığa gedərək qeydiyyatdan keçib. Əsgərlik dövründə kəşfiyyatçı-snayper olduğu üçün qeydiyyatdan keçməsinə heç bir əngəl olmur və evə qayıdıb cəbhəyə çağırılacağı günü gözləyir...Anasının göz yaşlarına, yalvarışlarına, “sən getsən mən nə edərəm, başına bir iş gəlsə yaşamaram” israrlarına Elvin “müharibəyə gedib döyüşəcəyəm” cavabını verir. Müharibəyə getməkdə israrlı idi Elvin.



Elvinin dayısı Ramil Abdullayev deyir ki, bacısı oğlu orta təhsilli olub və BP –nin “Azfen” şirkətində işləyirdi, müharibəyə də buradan gedib:”Tovuz döyüşləri zamanı könüllü olaraq orduya yazılmışdı. Amma bildiyimiz kimi Tovuz hadisələri cəmi bir neçə gün davam etdi. Vətən Müharibəsi başlayanda Elvinin iş yerinə çağırış vərəqəsi gəldi. Əslində, o müharibəyə könüllü gedib. Oktyabrın 6-da cəbhəyə getdi və Tərtərdə, Suqovuşan ərazisində döyüşürdü. Oktyabın 16-da onun şəhid olduğu xəbərini eşitdik. Amma heç cür onun nəşini tapa bilmirdik, bu da bizdə ümid yaradırdı ki, bəlkə də heç şəhid olmayıb, sağ tapılacaq. Oktyabın 16-dan dekabrın 1-ə qədər bu axtarışları davam etdirdik. Uzun axtarışlardan sonra Elvinin nəşi tapıldı və dekabrın 1-də nəşini bizə verdilər. Alənin yeganə övladı idi Elvin. Elvinin ata-anası ayrılmışdı və Elvin bizim yanımızda böyüyüb, anası ilə birgə bizimlə yaşayıblar”.

Dekabrın 12-də 26 yaşı tamam olan Elvin subay idi, arzuları, istəkləri bitib tükənmirdi, ailə həyatı qurub xoşbəxt yaşamaq istəyirdi deyir dayısı. Elvinin Xırdalandakı şəhidlər məzarlığında dəfn edildiyini deyən Ramil bəyin sözlərinə görə, ad günüdə şəhidimizin məzarını ziyarət ediblər. “Elvin o qədər arzuları vardı ki. Evlənib ailə qurmaq, övlad sahibi olmaq, xoşbəxtlik idi arzusu. Elvinin anası heç cür oğlunun gənc yaşında şəhid olması ilə barışmır. Yeganə övladını itirib bacım, dərd-qəm içində yaşayır. Bacımın gözləri yoldadır ki, birdən Elvinin şəhidlik xəbəri yalan olar o, qapını içəri girər. Elvinin anası hələ də ümid edir ki, birdən Elvinin şəhidliyi yalan ola bilər, ona görə də hər an gözü yolda qulağı səsdədir. Deyir ki, birdən Elvin zəng vurub deyə bilər ki, ana, mən sağam, şəhid olmamışam. Elvinin döyüşçü yoldaşları bizə xəbər verdi ki, Elvin şəhid olub, əraziyə top mərmisi düşüb və oralarda toz-dumana qarışdığı üçün onun nəşini tapa bilməyiblər. Elvinin komandiri də oktyabrın 20-də şəhid olub, o İkinci Fəxri Xiyabanda dəfn olunub...
Elvin əsgərlikdə kəşfiyyatçı-snayper olmuşdu, çox sərrast atıcı idi.

Vətən müharibəsində də snayper idi, quru qoşunlarda olub. Elvinin yanındakı döyüşçü yoldaşları birinci bizə demişdilər ki, erməni snayperi onun qolundan vurub, yarası yüngül olub, amma sonradan ora top mərmisi düşüb və ayağından qəlpə yarası alıb. Döyüşçü yoldaşları deyir, bundan sonra Elvinin ayağını “jqut”la bağlayıblar və onu bir qayanın dibində oturdublar ki, arxadan gələnlər gəlib onu aparsınlar. Sonra isə həmin əraziyə top mərmisi düşdüyü üçün sonra orada toz-dumana qarışıb və ətrafı görmək mümkün olmayıb. Elvinun yanındakı uşaqlardan biri şəhid olub, başqa birisi yaralanıb...Döyüş yoldaşları sonra onlardan xəbər tuta bilməyib. Dediyim kimi oktyabrın 16-dan dekabrın 1-ə qədər biz Elvini axtarmışıq, sonra DNT analizi keçirildi və həmin analizin nəticəsində Elvinin nəşi bizə verildi”.

Ramil bəy deyir ki, Elvinin şəhid olmasından kədərlənsələr də, onun gənc yaşında həyatdan köçdüyünə yansalar da, amma onun uca şəhidlik adı, ünvanı ilə fəxr edirlər. Ramil bəy onu da qeyd etdi ki, Elvin vətənin dar günündə qaçıb gizlənmədi, ön cəbhədə düşmənə qarşı mərdliklə döyüşdü: “Biz Elvinin şəhid olmasından kədərlənsək də, amma onun bu uca mərtəbəyə yüksəlməsi, adını əbədi olaraq Vətən tarixinə yazması ilə fəxr edirik. Neçə-neçə nəsillər dəyişəcək, amma Elvinin və onun kimi qəhrəman şəhidlərimizin xatirəsi unudulamayacaq. Təsəllimiz odur ki, Azərbaycan ordusu zəfər qazandı və bacımın yeganə övladı Elvinin qanı yerdə qalmadı, qəhrəman əsgərlərimiz onun qanını düşməndən artıqlaması ilə aldılar. Vətən sag olsun!”.
Nəsilər dəyişəcək, amma qəhrəman Vətən oğullarının adları undulamayacaq, onlar hər zaman xatırlanacaqlar.